มีผู้อ่านข่าวนี้แล้ว 356 ครั้ง
ในสมรภูมิทางการเมืองไทยที่ร้อนระอุเต็มไปด้วยการแยกสี แบ่งฝ่าย และแข่งกันสร้าง “เครดิต” ในนามพรรคและบุคคล นายอนุชา สะสมทรัพย์ รมช.สาธารณสุข กลับเดินเกมคนละมุมกับนักการเมืองรุ่นใหม่ ผู้เอะอะก็ชูมือถือ ไลฟ์สด ไล่เบี้ย ไล่บี้คู่แข่ง แต่เลือกจะก้มหน้าทำงานเงียบ ๆ รับลูกจาก รัฐมนตรี สมศักดิ์ เทพสุทิน แม้จะอยู่กันคนละพรรค คนละป้าย คนละร่มเงาทางการเมือง หลายคนอาจสงสัยว่า การที่อนุชา ขานรับนโยบาย “ลดโรค NCDs” ของรัฐมนตรีจากพรรคอื่นนั้น เป็นการ “เล่นบทอัศวินม้าขาว” เพื่อหาเสียงล่วงหน้า หรือซ่อนนัยยะทางการเมืองบางอย่างหรือไม่
คำตอบคือถ้าจะซ่อนอะไร ก็คงเป็น “ความจริงใจที่ไม่ต้องป่าวประกาศ” มากกว่า เพราะสิ่งที่อนุชาทำ ไม่ใช่แค่ “รับนโยบาย” แต่มันคือ “รับผิดชอบ” ไม่ใช่แค่ยืมมือรัฐมาทำโปรเจกต์ แต่คือยื่นมือไปแตะหัวใจของประชาชนในพื้นที่ ไม่ใช่แค่เดินตามนโยบาย แต่คือเดินนำเข้าไปในซอกซอยของบ้านที่ไม่มีแม้แต่รั้วโรงพยาบาลให้เดินเข้า
ถ้าใครเคยรู้จักตระกูล “สะสมทรัพย์” ก็คงรู้ดีว่าบ้านใหญ่นี้ไม่เคยแบ่งพรรค แยกประชาชน พวกเขาสะสมชื่อเสียง สะสมความไว้วางใจ สะสมสายใยกับประชาชนมาอย่างต่อเนื่อง จน “สะสมทรัพย์” ไม่ใช่แค่ชื่อ แต่คือ “ทุนทางสังคม” ที่แลกคืนเป็นศรัทธาได้เสมอ
ในภาวะที่โรคไม่ติดต่อเรื้อรัง (NCDs) กลายเป็น “โรคเรื้อรัฐ” เพราะรัฐนั้นมักจะเรื้อรังเรื่องการบริหาร และการเข้าถึงบริการสุขภาพกลายเป็นของหรูหราเหมือนแอร์แบรนด์ดังในบ้านที่ไม่มีแม้แต่หลังคา
โครงการ NCDs ที่เน้นการคัดกรอง ป้องกัน และปรับพฤติกรรมจึงไม่ได้เป็นแค่ “โครงการสุขภาพ” แต่มันคือ “โครงการสร้างโอกาส” ในพื้นที่ที่คนเจ็บไม่มีแม้แต่บัตรคิวไม่ต้องป่วยอีกต่อไป แต่สำหรับอนุชา มันไม่ได้จบแค่ตัวเลขของโรคเบาหวาน ความดัน หรือภาวะอ้วน มันคือการชวนให้คนในพื้นที่ “กลับมาหายใจแบบไม่ต้องรอวันลาออกจากชีวิต” จึงไม่น่าแปลกใจที่เพียงไม่กี่เดือน กลุ่มเป้าหมายที่เข้าถึงได้พุ่งทะยานเป็นแสน เพราะอนุชารู้ว่าแม้ไม่มีตำแหน่งรัฐมนตรี แต่บ้านใหญ่ก็ทำงานใหญ่ได้ ถ้าใจมันใหญ่มากพอ
ในขณะที่นักการเมืองบางคนยังติดกับอยู่ในวังวน “ใครคิด ใครทำ ใครได้เครดิต” บ้านใหญ่สะสมทรัพย์กลับเชื่อว่าถ้ามันดีต่อประชาชน ต่อให้มาจากพรรคตรงข้าม ต่อให้ไม่ใช่ลูกในครรภ์ของตระกูล แต่ถ้ามันทำให้ “ลูกในพื้นที่” มีชีวิตที่ดีขึ้น เขาก็พร้อมเป็นคนอุ้ม เพราะบางที “ผลงานที่ดี” ก็ไม่ได้ขึ้นกับ “พรรคที่ถูก” แต่อยู่ที่ “คนที่ถูกเลือกแล้วไม่ลืมว่าทำไมถึงได้มา”
ในวันที่ประเทศนี้ยังเต็มไปด้วยโรคเรื้อรังทั้งทางกายและทางการเมือง การมีนักการเมืองที่ยอม “ข้ามพรรค แต่ไม่ข้ามประชาชน” คือยารักษาที่ดีที่สุด เพราะบางครั้ง การไม่แบ่งพรรค ก็คือการไม่แบ่งคน และการยอมทำตามนโยบายที่ดี แม้มาจากปากคนละสี ก็สะท้อน “หัวใจที่เป็นสีเดียวกับประชาชน” ซึ่งไม่ใช่สีแดง ไม่ใช่สีฟ้า ไม่ใช่สีส้ม แต่คือ “สีของคนที่หายดีเพราะได้รับโอกาส”
สะสมทรัพย์ไว้เพื่อประชาชน ไม่ใช่เพื่ออำนาจ และนั่นคือคำตอบที่ไม่ต้องเขียนบนป้ายหาเสียง แต่เขียนไว้ในหัวใจของแสนคนที่ได้รับการดูแลแล้ว
โดย ดร.ณพรรษธ์สรฌ์ เสมสันต์ นักวิชาการอิสระ
มีผู้อ่านข่าวนี้แล้ว 356 ครั้ง
